Recensie: Tom McGuinness – Playing For Time / Second Glance

Tom McGuinness – Playing For Time / Second Glance

 Geschreven door: Eric Campfens

i.s.m. BarnOwlBlues | FB Eric Campfens

Tom McGuinness is iemand die je met recht een bluesveteraan mag noemen. Inmiddels 79 jaar oud (2 december 1941) met zo'n zestig jaar muzikale ervaring. Hij begon in 1963 bij de Roosters (met een piepjonge Eric Clapton), wisselde daarna naar Manfred Mann, waarmee hij op hun grootste hits meespeelde. In 1969 richtte hij McGuinness Flint op, dat als grootste hit “When I'm Dead And Gone” had[Zie video]. In 1979 voegde hij zich bij zijn oud-Manfred Mann-collega Paul Jones in The Blues Band, die nog steeds bestaat, en later The Manfreds. Laatstgenoemde band – ook met eerdergenoemde Jones – spelen de hits van Manfred Mann zonder Manfred Mann zelf in hun gelederen. 

Naast het werk in deze bands heeft McGuinness ook wat soloprojecten gedaan. Zijn eerste twee cd's, “Tom McGuinness” (2001) en “Double Take” zijn echter niet meer verkrijgbaar. In 2017 werd een compilatie van deze cd's met een tweetal nieuwe nummers uitgebracht onder de titel “Playing For Time”. Op de cd staan 21 nummers, die allemaal door McGuinness zijn geschreven, waarvan er zes met behulp van een aantal collega's. De nummers zitten goed in elkaar en zijn knap gemaakt. Helaas ontbreekt bij enkele ervan de spanning en komen ze wat vlak over. Dat wordt aan de andere kant weer goed gemaakt door songs als het vlotte “Long Hard Road” met fraai bottleneckspel, het akoestische “Make Up Your Mind”, het gospelachtige “The Line To Heaven” en de worksong “Long Gone”, waarin alleen Toms stem te horen is (het koor is multitrack). Ondanks de paar wat mindere nummers is dit over het geheel een zeer fraaie compilatie van het eigen werk van deze bluesveteraan. 

In de loop van de jaren had Tom McGuinness zoveel ideeen en materiaal bijeen vergaard dat het ruim voldoende was om weer eens een album te vullen. Eind 2016 belde hij zijn maat Marcus Cliffe, die ook lid is van The Manfreds en heeft gewerkt met artiesten als Rod Stewart, Eric Clapton, Tina Turner om er maar een paar te noemen. Samen doken zij de studio in om een en ander uit te werken en in 2018 verscheen het resultaat in de vorm van de cd “Second Glance”. Hierop staan twaalf nummers van de hand van McGuinness zelf, waarvan er drie in samenwerking met Graham Lyle en Benny Gallagher, het bekende duo Gallagher & Lyle, die ook onderdeel uitmaakten van Toms vroegere band McGuinness Flint. Muzikale basis van de nummers is onmiskenbaar de blues. Sommige nummers wat vlotter, andere weer rustiger. Naast McGuinness en de al genoemde Marcus Cliffe (bas, toetsen, drums) horen we de accordeon van Alan Dunne, de harmonica van Mark Feltham en Graham Lyle (slidegitaar, zang). De nummers zijn net als op “Playing For Time” goed geschreven en uitstekend uitgevoerd. Nummers die wat mij een bijzondere vermelding verdienen zijn wat mij betreft het ingetogen “Ain't It Strange How Life Can Change?”, de stevige Chicagoblues “The Happy Blues” en het vlotte “Long Hard Road”, dat ook al stond op “Playing For Time” uit 2017. 

Kortom, twee fijne cd's van Tom McGuinness, waarop deze laat horen buiten een goed zanger en uitstekend gitarist ook een prima componist is.

Website: https://www.themanfreds.com/Tommcguinness.html

Translate:

Tom McGuinness is someone you can rightly call a blues veteran. Now 79 years old (December 2, 1941) with about sixty years of musical experience. He started with the Roosters in 1963 (with a very young Eric Clapton), then switched to Manfred Mann, with whom he played on their greatest hits. In 1969 he founded McGuinness Flint, whose biggest hit was “When I'm Dead And Gone”. In 1979, he joined his former Manfred Mann colleague Paul Jones in The Blues Band, which is still in existence, and later The Manfreds. The latter band - also with the aforementioned Jones - plays the hits of Manfred Mann without Manfred Mann himself in their ranks. 

Besides working in these bands, McGuinness has also done some solo projects. His first two CDs, “Tom McGuinness” (2001) and “Double Take” are no longer available. In 2017, a compilation of these CDs with two new songs was released under the title “Playing For Time”. The CD contains 21 songs, all written by McGuinness, six of which with the help of a number of colleagues. The songs are well composed and well executed. Unfortunately, some of them lack the tension and appear a bit flat. On the other hand, this is made up for by songs like the smooth “Long Hard Road” with beautiful bottleneck playing, the acoustic “Make Up Your Mind”, the gospel-like “The Line To Heaven” and the work song “Long Gone”, in which only Tom's voice can be heard (the chorus is multitrack). Despite the few lesser songs, this is on the whole a very nice compilation of the own work of this blues veteran. 

Over the years, Tom McGuinness had amassed so many ideas and material that it was more than enough to fill another album. In late 2016 he called up his mate Marcus Cliffe, who is also a member of The Manfreds and has worked with artists such as Rod Stewart, Eric Clapton, Tina Turner to name a few. Together they went into the studio to work things out and in 2018 the result was released in the form of the CD “Second Glance”. It contains twelve songs written by McGuinness herself, three of which in collaboration with Graham Lyle and/or Benny Gallagher, the well-known duo Gallagher & Lyle, who were also part of Tom's former band McGuinness Flint. The songs' musical basis is unmistakably the blues. Some songs a bit rockier, others quieter. In addition to McGuinness and the already mentioned Marcus Cliffe (bass, keys, drums), we hear the accordion of Alan Dunne, the harmonica of Mark Feltham and Graham Lyle (slide guitar, vocals). Just like on “Playing For Time”, the songs are well written and well performed. Songs that deserve a special mention as far as I am concerned are the sober “Ain't It Strange How Life Can Change?”, the solid Chicago blues “The Happy Blues” and the smooth “Long Hard Road”, which also featured “Playing For Time” from 2017. 

In short, two fine CDs by Tom McGuinness, on which he shows that apart of being a good singer and excellent guitarist he is also a very good composer.