Recensie: Mick Pini – Papa Voodoo

Recensie: Mick Pini – Papa Voodoo Geschreven door: Eric Campfens i.s.m. BarnOwlBlues | FB Eric Campfens  Ondanks zijn enorme talent heeft Mick Pini nooit de supersterrenstatus bereikt, dit in tegenstelling tot een aantal van zijn generatiegenoten. Bij het grote publiek is hij redelijk onbekend gebleven, terwijl zijn collega’s hoog over hem opgaven. Eric Clapton heeft hem bijvoorbeeld de enige legitieme opvolger van Peter Green genoemd.......

Ondanks zijn enorme talent heeft Mick Pini nooit de supersterrenstatus bereikt, dit in tegenstelling tot een aantal van zijn generatiegenoten. Bij het grote publiek is hij redelijk onbekend gebleven, terwijl zijn collega’s hoog over hem opgaven. Eric Clapton heeft hem bijvoorbeeld de enige legitieme opvolger van Peter Green genoemd. De uit het Engelse Leicester komende gitarist woont alweer geruime tijd in Duitsland. Hoewel hij op zijn vijftiende begon en in de loop van de jaren met diverse bands bezig was werd hij pas vrij laat echt ontdekt. En dat dan weer wel door Mike Vernon, waarmee hij drie albums heeft opgenomen. In zijn 58-jarige carrière heeft hij 25 albums opgenomen en heeft hij samengewerkt met artiesten als B.B. King en heeft hij geopend voor Buddy Guy, Jimmy Rogers en Freddie King, om er maar een paar te noemen.

Met “Papa Voodoo” is onlangs het 26e album van Mick Pini verschenen, het is het derde in samenwerking met Audio 54. Audio 54 is in feite Craig Marshall, die eveneens afkomstig is uit Leicester, en zowel muzikant als producer is. Het tweetal werkt al samen sinds Pini’s 55-jarig jubileum-cd “Back Track” in 2021. Daarna zijn nog een album en een tweetal ep’s verschenen. De samenwerking tussen beide heren levert een bijzondere mix van zogenaamde ambient, elektronische begeleiding en de bluesgitaar van Pini. Een mix die blijkbaar zeer goed werkt. Op het album staan veertien eigen nummers, die in stijl variëren van blues, rock, soul, reggae en funk. Nummers die wat mij betreft een bijzondere vermelding verdienen zijn onder meer het titelnummer “Papa Voodoo”, een nummer dat doet denken aan de New Orleans-stijl van iemand als Dr. John, het jazzy “Gotta Get My Way Home”, de swingende instrumental “Make It Last” en de mooie blues “Blues For Peter Green”. Een prima album, waarop weer veel te genieten is.

Website: www.mickpiniband.com | (7/10)  (eigen beheer)

---

Translate: ENG

Despite his enormous talent, Mick Pini never achieved superstar status, unlike some of his contemporaries. He remained relatively unknown to the general public, while his colleagues spoke highly of him. Eric Clapton, for example, called him the only legitimate successor to Peter Green. The guitarist from Leicester, England, has been living in Germany for quite some time. Although he started at the age of fifteen and has been involved with various bands over the years, he was only really discovered relatively late. And that by Mike Vernon, with whom he has recorded three albums. In his 58-year career, he has recorded 25 albums and has worked with artists such as B.B. King and has opened for Buddy Guy, Jimmy Rogers and Freddie King, to name but a few. 

Mick Pini's 26th album, "Papa Voodoo", was recently released, the third in collaboration with Audio 54. Audio 54 is in fact Craig Marshall, who also comes from Leicester, and is both a musician and a producer. The duo has been working together since Pini's 55th anniversary CD "Back Track" in 2021. After that, another album and two EPs were released. The collaboration between the two produces a special mix of so-called ambient, electronic accompaniment and Pini's blues guitar. A mix that apparently works very well. The album contains fourteen original songs, which vary in style from blues, rock, soul, reggae and funk. Songs that deserve a special mention in my opinion include the title track "Papa Voodoo", a song that is reminiscent of the New Orleans style of someone like Dr. John, the jazzy "Gotta Get My Way Home", the swinging instrumental "Make It Last" and the beautiful blues "Blues For Peter Green". A fine album, on which there is again a lot to enjoy.