Maggie Antone's stem heeft altijd mensen voor zich gewonnen. Meezingen met de radio vanuit haar autostoel, won eerst haar ouders voor zich - zo erg zelfs dat ze haar steunden met zanglessen, musicaltheater en optredens met volksliederen in haar geboortestad Richmond. Later, met haar opname van Tyler Childers' "Lady May", zou Antone's stem ook het internet veroveren, en zoveel lof oogsten dat ze het jaar daarop een hele verzameling covers zou uitbrengen, Interpretations.
Maar de laatste tijd zingen de fans bij Antone's volle concerten elk woord van haar liedjes mee: zelfs als haar stem je aantrekt, is het de kwetsbaarheid van haar songwriting die je terug laat komen.
Gecoproduceerd door Maggie Antone en Carrie K (Noah Kahan, PVRIS, Suki Waterhouse, Foster the People, Sheryl Crow), biedt Rhinestoned tien liedjes vol overtuigend bewijs dat deze inwoner van Virginia wel eens de volgende grote hit van de country zou kunnen worden. De slimme teksten en pakkende melodieën zijn perfecte voorbeelden van Antones charisma en natuurlijke podiumuitstraling. Deze kwaliteiten zal ze deze zomer op tournee laten zien tijdens optredens met Kat Hasty, de Red Clay Strays en 49 Winchester, maar ook op podia van Bonnaroo, Bourbon and Beyond en Foxfire.
Geschreven met Natalie Hemby en Aaron Raitiere (Lady Gaga, Ashley McBryde), toont de rauwe, geestige en onweerstaanbare albumopener "Johnny Moonshine" Antones flair voor het vertellen van verhalen, één zangwaardige dubbelzinnigheid per keer, terwijl ze op het tijdloze "Mess with Texas" leunt op haar honky-tonk-gevoeligheid, speels de exen vertelt die ze op verschillende locaties verzamelde voordat ze op het echte werk in de Lone Star State belandde. Opvallende track "High Standards" contrasteert suggestieve harmonieën met bijtende woordspelingen, en levert een botte afstraffing aan een aanmatigende stoner op een late avond die wazig is geworden. Maar ondanks alle hard-partying-teksten en zelfspottende grappen, is Antones grootste kracht op Rhinestoned misschien wel haar bereidheid om zwakte te tonen. "Ik schrijf geen liefdesliedjes," zingt ze op "Everyone But You," "want ik wil ze niet zingen als de liefde weg is." Het langzame tempo van "I Don't Wanna Hear About It," een hartenbreker die rouwt om een breuk, terwijl ze de persoon het beste toewenst, legt Antones emotionele zang bloot. En Antone is misschien wel het meest rauw op het afsluitende nummer, "Meant to Meet," een nummer over de ondeugden en tekortkomingen die een relatie kunnen verwoesten, zelfs een die voorbestemd voelt. "Met situationships en dergelijke tegenwoordig, voelt het alsof niemand meer op zoek is naar het echte werk," zegt ze. "Dit album, en dat nummer in het bijzonder, is voor de mensen die de 'het spijt me'-tekst niet hebben gekregen. Ik wil dat het een afsluiting is voor mensen die het nodig hebben." "Soms heb je niet dat volledige liefdesverhaal waarin je iemand ontmoet, verliefd wordt, een lange tijd date, uit elkaar gaat en dan overstuur bent; soms hebben we gewoon deze kortstondige kleine dingen," zegt ze. "Dit album gaat over een miljoen van die piepkleine dingetjes, allemaal verpakt in één verhaal. Het maakt niet uit hoe groot of klein het is, als je iets hebt meegemaakt en je hebt pijn, dan doet het ertoe."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten