📃 Recensie: Shemekia Copeland – Done Come Too Far

Shemekia Copeland – Done Come Too Far Geschreven door: Eric Campfens i.s.m. BarnOwlBlues | FB Eric Campfens  Als tweede-generatie bluesartiest – haar vader was de zeer gewaardeerde Johnny Copeland – is het Shemekia Copeland gelukt om een eigen podium in de muziek te veroveren. Zij debuteerde als 19-jarige in 1998 met “Turn The Heat Up” en is nu 25 jaar en negen albums verder.

In het begin bleef zij nog braaf binnen het kringetje van soulvolle blues hangen, maar na een jaar of tien begon zij ook te putten uit folk en country. Hiermee ontwikkelde zij zich van ‘dochter van’ tot een artieste met geheel eigen ideeën. De legendarische Koko Taylor heeft ooit haar titel Queen of the Blues overgedragen aan Shemekia en deze bewijst keer op keer dat zij deze titel verdient.

 Op haar tiende album “Done Come Too Far” treffen we twaalf nummers aan, die voor een groot deel zijn geschreven door onder meer Will Kimbrough en John Hahn. Kimbrough speelt op de meeste nummers gitaar. Verder wordt Shemekia onder meer begeleid door gitarist Cedric Burnside, bassist Lex Price, Pete Abbott (drums) en een handvol anderen. Verder is een gastrol weggelegd voor slidegitarist Sonny Landreth. Muzikaal is het een zeer gevarieerd album geworden met Chicago Blues in het middelpunt en uitstapjes naar soul, bluesrock en countryblues. Wat inhoud betreft neemt zij duidelijk stelling tegen het politieke klimaat in haar thuisland. Geweld tegen afro-amerikanen, schietpartijen op scholen, verkrachting en kindermishandeling worden allemaal benoemd. Het begint meteen al bij het begin met “Too Far To Be Gone”, waarin de strijd voor gelijke rechten voor afro-amerikanen wordt bezongen. “Pink Turns Red” gaat over het uit de hand gelopen wapenbezit in de VS. In het indrukwekkende “The Talk” zingt zij als moeder, die haar kind waarschuwt voor de bestaande ongelijkheid in de maatschappij. Prachtig zijn ook haar versie van “Barefoot In Heaven”, oorspronkelijk van Ray Wylie Hubbard, en het eerbetoon aan haar vader Johnny in diens “Nobody But You”. Een prachtig album, dat de vinger legt op een aantal zere plekken in de huidige maatschappij. Prachtig verwoord, schitterend gespeeld en gezongen. 

Website: www.shemekiacopeland.com | (8/10)  (Alligator Records)

---

 Trans ENG

As a second-generation blues artist – her father was the highly acclaimed Johnny Copeland – Shemekia Copeland has managed to carve out a stage of her own in music. She debuted as a 19-year-old in 1998 with “Turn The Heat Up” and is now 25 years and nine albums further. In the beginning she remained obediently within the circle of soulful blues, but after about ten years she also started to draw on folk and country. With this she developed from 'daughter of' into an artist with her own ideas. The legendary Koko Taylor once handed over her Queen of the Blues title to Shemekia and she proves time and time again that she deserves this title.

On her tenth album “Done Come Too Far” we find twelve songs, mostly written by Will Kimbrough and John Hahn, among others. Kimbrough plays guitar on most of the songs. Shemekia is also accompanied by guitarist Cedric Burnside, bassist Lex Price, Pete Abbott (drums) and a handful of others. There is also a guest role for slide guitarist Sonny Landreth. Musically it has become a very varied album with Chicago Blues in the center and forays into soul, blues rock and country blues. In terms of content, she takes a clear stand against the political climate in her home country. Violence against African Americans, school shootings, rape and child abuse are all mentioned. It starts right at the beginning with “Too Far To Be Gone”, which celebrates the struggle for equal rights for African Americans. “Pink Turns Red” is about gun control in the US that has gotten out of hand. In the impressive “The Talk” she sings as a mother, who warns her child about the existing inequality in society. Also wonderful are her version of “Barefoot In Heaven”, originally by Ray Wylie Hubbard, and the tribute to her father Johnny in his “Nobody But You”. A beautiful album that puts its finger on a number of sore spots in today's society. Beautifully written, beautifully played and sung.