Zittend aan een hoektafeltje in een café, lichten Benjamin Tods ogen op als hem gevraagd wordt hoe het is om eindelijk geluk te omarmen en liefde te accepteren. Met een lichte grijns nipt hij aan zijn koffie en leunt achterover, met één arm nonchalant en comfortabel over de stoel gedrapeerd.
"Ik begin me een beetje aan te passen aan mijn leeftijd, mezelf toe te staan om gelukkig te zijn," zegt de 33-jarige. "Jarenlang heb ik mezelf en de mensen om me heen in een hoop onnodige duisternis gelokt. En nu heb ik geleerd hoe ik genegenheid kan geven en ontvangen — het heeft geholpen om veel delen van mezelf te helen."
