A sound built for Rust Belt roadhouses, Texas honky-tonks, and Memphis pool halls. A sound that's purely — and proudly — her own.
|
Vocals: Jennifer Westwood
|
Playlist: 1.Viva Terlingua
2.Mad Man's World 3.Bulletproof 4.(I Wanna) Testify 5.Foolish Things 6.Bits And Pieces 7.Bad Luck Charm 8.Marfa Lights 9.Be With Me 10.How Am I Supposed To Live This Way Lyrics and music by Jennifer Westwood
Produced, engineered and mixed by Bunky
|
Years before releasing albums like Madman's World, though, Westwood found herself stifled and stuck, unable to fully explore the sound that would eventually earn her a dozen Detroit Music Awards. She had grown up with her life revolving around a fundamentalist faith, howling gospel songs from the pews during church service. Her voice impressed the other congregants, including a professor of music who served under Aretha Franklin's father, Bishop C.L. Franklin. The experience strengthened her vocal chops, but Westwood couldn't help wanting something more. For her, the church had become a restrictive place, denying Westwood the freedoms of self-expression and individuality. She needed to get out, and once she did, she turned to music to help reclaim the parts of herself she'd lost along the way.
Track uit jaar 2021
Madman's World marks her second album of amplified Americana. Empowered and electrifying, it pairs the Detroit native with a roster of fellow hometown heroes, including guitarist Dylan Dunbar (Whitey Morgan), and bassist Chuck Bartels (Sturgill Simpson). Together, they blur the boundaries between genre and geography, whipping up a soulful sound that owes more to Muscle Shoals than Motown.
"The album feels satisfyingly reckless to me," says Westwood, who lists musicians like Tom Waits, Waylon Jennings, and Sister Rosetta Tharpe as influences on the record. "Because I'm not just embracing all these forbidden feelings that were once denied to me — like pride, self-worth, self expression, autonomy, even love — but expressing them in my own way, out loud, as a means of liberating myself. That's what makes me have a born-again feeling, like I was supposed to get with my faith."
Like Westwood herself, Madman's World embraces a wide range of sounds. "How Am I Supposed To Live This Way" nods to Tony Joe White, pitting larger-than-life vocals against a backdrop of funky organ and fiery fretwork. "I wanted a song where it felt we were going off the rails" she explains, "and Tony Joe White helped influence the spirit behind that approach." On "Bad Luck Charm" she shrugs off the chains that once held her captive, soundtracking the experience with raspy, full-throated melodies and bluesy guitar licks. "Viva Terlingua" with its Latin rhythms and mariachi horns, sketches a southwestern world that's far removed from Westwood's midwestern home, while "Foolish Things" dishes up Tex-Mex twang.
More importantly, Westwood's gospel roots run beneath the entire record. On the slow-burning soul song "Bulletproof," she leans into the grit of gospel, removing the genre's religious framework and worshipping at the altar of the blues instead. "Gospel is a feeling you get inside yourself," she says. "Gospel is all about overcoming adversity and the hope of a better day, and that's what Madmans World is all about, too." The album's title track explores similar territory, with lyrics that turn The Garden of Eden — where Eve allegedly encouraged Adam to eat the forbidden fruit — into a metaphor for the unjust gender politics that have existed throughout time.
"I'm kind of reclaiming gospel music for myself," she explains. "I'm reclaiming my independence.
I'm reclaiming everything — how I'm allowed to feel love, who I'm allowed to love, how I'm allowed to express myself, and what's allowed to thrill me. I'm reclaiming myself."
Madman's World speaks to a larger audience, though. These songs are bigger than one woman's experience, and they resonate outside of religion. "There's a compound layer of cultural ideas that parallel my religious experience" Westwood explains, "including an often unreasonable and dehumanizing expectation of what a woman should be, how they should act, and how they should not react to adverse experiences. These songs are my response. Sometimes, I’ve felt so alone with my feelings, but there are hundreds of thousands of people
like me, feeling isolated in their journey to break free."
Madman's World is an album for those isolated listeners. It's a battlecry. A soundtrack for reclamation and resilience, delivered by a survivor whose experienced plenty about both.
Website: https://www.jenniferwestwood.com/
Translate: NL
Maar jaren voordat ze albums als Madman's World uitbracht, merkte Westwood dat ze verstikt en vastzat, niet in staat het geluid volledig te verkennen dat haar uiteindelijk een tiental Detroit Music Awards zou opleveren. Ze was opgegroeid met een leven dat draaide om een fundamentalistisch geloof, waarbij ze tijdens de kerkdienst gospelliederen vanuit de kerkbanken huilde. Haar stem maakte indruk op de andere gemeenteleden, waaronder een muziekprofessor die diende onder de vader van Aretha Franklin, bisschop C.L. Franklin. De ervaring versterkte haar stemgeluid, maar Westwood wilde toch iets meer. Voor haar was de kerk een beperkende plek geworden, die Westwood de vrijheid van zelfexpressie en individualiteit ontzegde. Ze moest eruit, en toen ze dat eenmaal deed, wendde ze zich tot muziek om de delen van zichzelf terug te winnen die ze onderweg verloren had.
Madman's World is haar tweede album met versterkte Americana. Het is krachtig en opwindend en koppelt de inwoner van Detroit aan een selectie van helden uit zijn geboortestad, waaronder gitarist Dylan Dunbar (Whitey Morgan) en bassist Chuck Bartels (Sturgill Simpson). Samen vervagen ze de grenzen tussen genre en geografie, waardoor een soulvol geluid ontstaat dat meer te danken heeft aan Muscle Shoals dan aan Motown.
"Het album voelt voor mij bevredigend roekeloos aan", zegt Westwood, die muzikanten als Tom Waits, Waylon Jennings en Sister Rosetta Tharpe als invloeden op de plaat vermeldt. “Omdat ik niet alleen al deze verboden gevoelens omarm die mij ooit werden ontzegd – zoals trots, eigenwaarde, zelfexpressie, autonomie en zelfs liefde – maar ze op mijn eigen manier uitdruk, hardop, als een middel om te bevrijden. Dat is wat ervoor zorgt dat ik een wedergeboren gevoel krijg, zoals ik dat met mijn geloof zou moeten krijgen."
Net als Westwood zelf omarmt Madman's World een breed scala aan geluiden. "How Am I Supposed To Live This Way" knikt naar Tony Joe White, met meer dan levensgrote zang tegen een achtergrond van funky orgel en vurig fretwerk. "Ik wilde een nummer waarin het voelde alsof we ontspoorden", legt ze uit, "en Tony Joe White hielp de geest achter die aanpak te beïnvloeden." Op "Bad Luck Charm" haalt ze de ketenen van zich af die haar ooit gevangen hielden, en begeleidt ze de ervaring met raspende, volle melodieën en bluesachtige gitaarlicks. "Viva Terlingua" schetst met zijn Latijnse ritmes en mariachi-hoorns een zuidwestelijke wereld die ver verwijderd is van Westwood's thuis in het Midwesten, terwijl "Foolish Things" Tex-Mex-twang voorschotelt.
Wat nog belangrijker is, is dat de gospelwortels van Westwood onder de hele plaat doordringen. Op het langzaam brandende soulnummer 'Bulletproof' leunt ze in de korrel van de gospel, verwijdert het religieuze raamwerk van het genre en aanbidt in plaats daarvan aan het altaar van de blues. 'Evangelie is een gevoel dat je in jezelf krijgt', zegt ze. "Bij Gospel draait alles om het overwinnen van tegenslagen en de hoop op een betere dag, en dat is ook waar Madmans World om draait." Het titelnummer van het album verkent vergelijkbaar terrein, met teksten die The Garden of Eden – waar Eve Adam naar verluidt aanmoedigde om van de verboden vrucht te eten – veranderen in een metafoor voor de onrechtvaardige genderpolitiek die door de tijd heen heeft bestaan.
"Ik herwin een soort gospelmuziek voor mezelf", legt ze uit. ‘Ik herwin mijn onafhankelijkheid.
Ik eis alles terug: hoe ik liefde mag voelen, van wie ik mag houden, hoe ik mezelf mag uiten en wat mij mag opwinden. Ik herwin mezelf."
Madman's World spreekt echter een groter publiek aan. Deze liedjes zijn groter dan de ervaring van één vrouw, en ze resoneren buiten religie. "Er is een samengestelde laag van culturele ideeën die parallel loopt aan mijn religieuze ervaring", legt Westwood uit, "waaronder een vaak onredelijke en onmenselijke verwachting van hoe een vrouw zou moeten zijn, hoe ze zich zou moeten gedragen en hoe ze niet zou moeten reageren op ongunstige ervaringen. Deze liedjes zijn mijn reactie. Soms voelde ik me zo alleen met mijn gevoelens, maar er zijn honderdduizenden mensen
zoals ik, die zich geïsoleerd voelen tijdens hun reis om los te komen."
Madman's World is een album voor geïsoleerde luisteraars. Het is een strijdkreet. Een soundtrack voor terugwinning en veerkracht, geleverd door een overlevende die veel over beide heeft ervaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten