Greg Copeland is in juli 1954 geboren in Portsmouth (Virginia), en woont al ruim dertig jaar in Duitsland. Zijn zangstijl is sterk beïnvloed door James Brown, Wilson Pickett, Robert Johnson, Howlin´ Wolf e.d. en muzikaal zit hij dan ook ergens tussen de Deep Down Blues, soul en funk. Hij heeft samengewerkt met o.m. Gerry Williams (ex-Eruption), en de blues gitaristen Gregor Hilden, Guitar Crusher en Kai Strauss. Daarnaast heeft hij zijn eigen band en maakt hij met Martin Messing deel uit van het akoestische bluesduo Deep Down South. Chris Wragg woont in het Engelse Sheffield en maakte deel uit van de Mudcat Blues Trio, dat ooit verkozen werd tot beste liveband, drie albums uitbracht en uitgebreid door de VK en Europa toerde.
Op het album staan veertien songs, die zeker niet de geschiedenis in zullen gaan als de meeste vrolijke feestnummers ooit. Ieder nummer is een klein Grieks drama op zich, een treurspel vol doem, wreedheid en ellende. Maar stuk voor stuk mooi en meesterlijk in hun vertelling en uitvoering, een drama dat de luisteraar meeneemt en aan het denken zet. Niet alleen de teksten weten te boeien, ook muzikaal zijn het veertien pareltjes. Het fundament van bas en drums staan als een huis. Het gitaarwerk van Wragg is stevig, melodieus en meeslepend en Copeland beschikt over een mooie stem, soulvol en met zo’n heerlijk rauw randje. Met het stevige “Alabama Train” wordt de luisteraar bij zijn lurven gepakt en pas los gelaten als de laatste tonen van het gevoelige “Be With My Maker” wegebben. Onderwerpen die worden aangesneden zijn zowel maatschappelijk, zoals de huidige politieke toestand in de wereld en racisme, als persoonlijke ervaringen. Bijzondere vermelding verdienen naar mijn mening nummers als “1964” over de in Mississippi vermoorde leden van de burgerrechtbeweging, het mooie “Miss Ruby” en het grandioze “Don’t Let The Devil Ride”. Een prachtig album op zowel muzikaal als tekstueel gebied. Derhalve een absolute aanrader.
Website: https://chriswraggandgregcopeland.com/ | (9/10) (eigen beheer
Translate: ENG
A few years ago, the English Chris Wragg and the American Greg Copeland, who lives in Germany, performed at the same festival in Belgium. Greg then sang along for the ride with Chris's band and from that time on a friendship was born that still continues today. This friendship resulted a few years later in a joint album, “Deep In Blood”, which was released in 2019. It took several years and now the joint successor has been released, entitled “The Last Sundown”.
Greg Copeland was born in Portsmouth, Virginia, in July 1954 and has lived in Germany for over thirty years. His singing style is strongly influenced by James Brown, Wilson Pickett, Robert Johnson, Howlin' Wolf, etc. and musically he falls somewhere between Deep Down Blues, soul and funk. He has collaborated with, among others, Gerry Williams (ex-Eruption), and the blues guitarists Gregor Hilden, Guitar Crusher and Kai Strauss. He also has his own band and is part of the acoustic blues duo Deep Down South with Martin Messing. Chris Wragg lives in Sheffield, England and was part of the Mudcat Blues Trio, which was voted best live band, released three albums and toured extensively throughout the UK and Europe.
The album contains fourteen songs, which will certainly not go down in history as the most cheerful party songs ever. Each song is a small Greek drama in itself, an tragedy full of doom, cruelty and misery. But each one is beautiful and masterful in their storytelling and performance, a drama that takes the listener along and makes them think. Not only are the lyrics captivating, they are also fourteen gems musically. The foundation of bass and drums are rock solid. Wragg's guitar work is solid, melodic and compelling and Copeland has a beautiful voice, soulful and with such a wonderfully raw edge. The sturdy “Alabama Train” grabs the listener by the spine and only lets go when the last notes of the sensitive “Be With My Maker” fade away. Topics discussed are both social, such as the current political situation in the world and racism, as well as personal experiences. In my opinion, songs like “1964” about the members of the civil rights movement murdered in Mississippi, the beautiful “Miss Ruby” and the grandiose “Don't Let The Devil Ride” deserve special mention. A beautiful album both musically and lyrically. Therefore an absolute must.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten