Recensie: Whitey Somers – The Call Of The Blues

Whitey Somers – The Call Of The Blues

Geschreven door: Eric Campfens

i.s.m. BarnOwlBlues | FB Eric Campfens

 Je kunt hem rustig een van de meest ervaren bluesartiesten van Canada noemen. Whitey Somers draait al vanaf zijn zestiende mee – en dat is al ettelijke decennia geleden – mee in het blueswereldje. Dit heeft hem samengebracht met artiesten als Rick Fines, Stephen Fearing, Jeff Healey, Harp Dog Brown, David Essig, David Vest en Wicked Grin. Daarbij is hij de vaste gitarist voor Blue Dog Ramble en heeft hij zijn eigen band.

 Met laatstgenoemde heeft hij onlangs het album “The Call Of The Blues” uitgebracht. Een cd met tien zelfgeschreven nummers. Zijn vaste begeleidingsband bestaat uit Nick Dokter (drums), Todd Sacerty (bas) en Nico Rhodes (toetsen, sax). Als gasten horen we David Essig, Lazy Mike Mallon en Jay D. Stiles. Wat we horen krijgen is een veelvoud aan (blues)stijlen, variërend van slowblues tot bluesrock met uitstapjes naar country en akoestisch werk. Iets nieuws of revolutionairs is er niet bij. Maar dat geeft niets, het zijn gewoon een tiental vakkundig gemaakte en leuke nummers. Uitschieters zijn het droevige “Rise Above”, het stevig rockende “Can’t Control It” en de fraaie slowblues “A Free Man”. Een prima plaat.

 Website: https://www.facebook.com/whitey.somers

---

 Translate: ENG

You can safely call him one of Canada's most experienced blues artists. Whitey Somers has been involved in the blues world since he was sixteen; and that was several decades ago. This has brought him together with artists such as Rick Fines, Stephen Fearing, Jeff Healey, Harp Dog Brown, David Essig, David Vest and Wicked Grin. He is also the regular guitarist for Blue Dog Ramble and has his own band.

 With the latter he recently released the album “The Call Of The Blues”. A CD with ten self-written songs. His regular backing band consists of Nick Dokter (drums), Todd Sacerty (bass) and Nico Rhodes (keyboards, sax). As guests we hear David Essig, Lazy Mike Mallon and Jay D. Stiles. What we hear is a multitude of (blues) styles, ranging from slow blues to blues rock with trips to country and acoustic work. There is nothing new or revolutionary. But that doesn't matter, it's just ten expertly crafted and fun songs. Outliers are the sad “Rise Above”, the solid rocking “Can't Control It” and the beautiful slow blues “A Free Man”. A fine record.