Hun muziek was anders. Niet per se revolutionair, maar wel eigenzinnig en doorspekt met een emotionele lading die mij als jonge luisteraar raakte. Grote invloed daarbij had ongetwijfeld de heldere, karakteristieke stem van Hans Vermeulen die de muziek een onmiskenbare sound gaf.
Na mijn schooltijd, toen mijn financiële ruimte wat ruimer werd, begon ik serieus met het verzamelen van lp’s, een passie die tot op de dag van vandaag stand houdt. Eén van de eerste albums die ik van Sandy Coast aanschafte was The Best of Sandy Coast uit 1971. Deze compilatie bood een krachtig overzicht van hun meest memorabele werk en heeft sinds die tijd een vaste, gekoesterde plek in mijn collectie.
In 1981 kwam daar Terreno bij, een album die ik nog altijd tot hun sterkste reken. Het nummer “The Eyes of Jenny” vormt voor mij het absolute hoogtepunt. Tijdens mijn periode als dj bleek het steevast een publieksfavoriet van een jongen uit Luttenberg, die er maar geen genoeg van kon krijgen.
De grootste verrassing op Terreno, en de reden dat ik juist dit nummer wil uitlichten, was de remake van “Capital Punishment”. Deze vernieuwde versie klonk krachtiger, scherper en had een productie die zijn tijd vooruit was. Zodra de bas en de bassdrum invielen, voelde je bij een behoorlijk volume letterlijk het glas in de kast meetrillen, heerlijk! Wat mij betreft behoort dit nummer tot de absolute hoogtepunten uit het repertoire van Sandy Coast.
“Capital Punishment” verscheen oorspronkelijk in 1968 op het album From the Workshop en werd geschreven door Jan Vermeulen, de broer van Hans. Het lied beschrijft de laatste gedachten van iemand die de doodstraf krijgt, een heftig onderwerp, maar muzikaal gezien enorm sterk en sfeervol.
Bijzonder is het verhaal achter de opname. Hans Vermeulen was verkouden, waardoor zijn stem schor klonk. Wat een nadeel leek, gaf het nummer juist een extra lading. Binnen een paar uur werd het opgenomen, samen met geluidstechnicus Erik Bakker en Hans produceerde het zelf.
Begin 1969 haalde het nummer de 11e plaats in de Veronica Top 40. Geen top 10 hit, maar zeker een van de meest gewaardeerde nummers van Sandy Coast. Veel fans, ikzelf ook, beschouwen het als een artistiek hoogtepunt.
Het succes had ook gevolgen. Dankzij deze hit wist de band zich los te maken van hun oude platencontract bij Bovema. Hierdoor kregen ze meer artistieke vrijheid. Toetsenist Ron Westerbeek waarschuwde later wel dat zo’n succes gevaarlijk kan zijn: je loopt het risico in herhaling te vallen. Gelukkig koos Sandy Coast ervoor om zich te blijven vernieuwen, iets wat ik altijd heb bewonderd.
Sandy Coast is voor mij een van de meest opvallende en invloedrijke Nederlandse bands uit de jaren ’60 en ’70. De groep kwam uit Voorburg en werd vooral populair in de tweede helft van de jaren zestig. Hans Vermeulen, zanger, gitarist en componist, was de drijvende kracht achter de band en heeft echt zijn stempel gedrukt op de Nederlandse popmuziek.
Het begon allemaal in 1961 toen de 14-jarige Hans de Sandy Coast Skiffle Group oprichtte. Zijn broer Jan kwam er later bij, op voorwaarde dat ze zouden stoppen met Skiffle. Dat deden ze, en de naam veranderde uiteindelijk in gewoon Sandy Coast. In de beginjaren traden ze vooral op in buurthuizen en talentenjachten. Ze wonnen niet altijd, maar wisten wel veel indruk te maken met hun optredens en enthousiaste fans.
In 1965 wonnen ze een talentenjacht van het blad Hitwezen, wat leidde tot een platencontract bij Negram. Hun eerste single Being in Love kwam datzelfde jaar uit, gevolgd door een bescheiden hit met We’ll Meet Again in 1966. De echte doorbraak kwam in 1968 met I See Your Face Again, gevolgd door Capital Punishment, een van hun meest bijzondere nummers, afkomstig van het psychedelisch geïnspireerde From the Workshop.
Een jaar later tekenden ze bij het Britse Page One Records en brachten het album Shipwreck uit. Door interne problemen bij het label konden ze een tijdlang geen platen uitbrengen, wat hun opmars tijdelijk remde.
In 1971 beleefden ze hun grootste succes met True Love That’s a Wonder, een hit in zowel Nederland als Vlaanderen. Daarna volgden nog onder andere Just a Friend, Just Two Little Creatures en Summertrain (een top 10 hit). Het album Stonewall uit 1973 welke wel in mijn collectie pronkt, stelde teleur, net als de single Blackboard Jungle Lady. In 1974 viel de band uit elkaar. Hans en Jan Vermeulen begonnen Rainbow Train, terwijl andere leden doorgingen in de band Water.
Sandy Coast: True Love That’s a Wonder▼
Hans Vermeulen maakte later carrière als producer en songwriter. Zo schreef hij bijvoorbeeld Anita Meyer’s eerste nummer 1 hit: The Alternative Way. In 1980 kwam Sandy Coast kort weer bij elkaar voor een optreden op de Haagse Beat Nacht, wat leidde tot de LP Terreno en de single The Eyes of Jenny. Dat nummer kreeg ook internationaal aandacht en werd in verschillende talen gecoverd.
In 1988 volgde nog een reünie (zonder drummer Onno Bevoort) en het album Rendez-vous, met opnieuw opgenomen klassiekers. Daarna volgden nog wat losse optredens.
Hans Vermeulen bleef actief in de muziek, onder meer met Ruth Jacott, maar kreeg in de jaren negentig te maken met persoonlijke en financiële problemen. Hij verhuisde uiteindelijk naar Koh Samui (Thailand), waar hij een studio begon en trouwde met de Thaise zangeres Aom. Toch bleef hij af en toe terugkomen naar Nederland voor optredens.
Hans overleed op 9 november 2017 op 70-jarige leeftijd in Thailand. Zijn broer Jan Vermeulen was hem al eerder voorgegaan: hij overleed op 11 mei 1999 aan darmkanker, slechts 54 jaar oud. Bij zijn uitvaart traden onder anderen Anita Meyer en Jan Rietman op, een prachtig eerbetoon.
Capital Punishment
Het nummer “Capital Punishment” van Sandy Coast gaat over iemand die de doodstraf krijgt. In het lied wordt duidelijk hoe angstig en oneerlijk deze situatie voelt. De tekst laat zien dat het rechtssysteem soms hard en onmenselijk kan zijn. Het nummer wil de luisteraar laten nadenken over de gevolgen en de rechtvaardigheid van de doodstraf.
|
Songtekst; There's only four hours left to death |
Vertaling; Er zijn nog maar vier uur te gaan tot mijn dood Ik haat de man die buiten deze deur staat Ik denk dat de beul nog slaapt De predikant zegt: "Voor het te laat is Nu zijn er nog maar vier minuten tot mijn dood De beul, hoe kan hij lachen |
 |
[Back to TOP] |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten