In een eerder portret over Emerson, Lake & Palmer wees ik al op het verschijnsel dat bands soms een nummer uitbrengen dat sterk afwijkt van hun gebruikelijke repertoire, maar juist daardoor een onverwachte hit wordt. Een goed voorbeeld hiervan is Kansas met hun wereldberoemde Dust in the Wind.
Het nummer werd geschreven door gitarist Kerry Livgren en verscheen in 1977 op het album Point of Know Return. Op 16 januari 1978 kwam het ook uit op single. Het was een van de eerste akoestische nummers van Kansas en viel direct op door de sobere instrumentatie, de melancholische melodie en de filosofische tekst in groot contrast met eerdere rockklassiekers van de band, zoals Carry On Wayward Son en Point of Know Return.
De iconische gitaarlijn ontstond min of meer toevallig. Livgren was bezig met vingeroefeningen toen zijn vrouw Vicci hem hoorde spelen en hem aanmoedigde er een nummer van te maken. Ondanks zijn twijfel, het stuk week immers sterk af van de stijl waar Kansas om bekendstond, besloot hij het toch voor te leggen aan de band. Het werd niet alleen geaccepteerd, maar groeide uiteindelijk uit tot hun grootste succes.
De single werd wereldwijd een hit. In de Verenigde Staten bereikte Dust in the Wind de 6e positie in de Billboard Hot 100 en verkocht meer dan een miljoen exemplaren, goed voor goud. Het werd daarmee Kansas’ enige Amerikaanse top-10 hit. Ook in Europa was het succes aanzienlijk, met noteringen in onder meer Frankrijk, België en Nederland, waar het de 19e plaats in de Top 40 bereikte.
De tekst is een overpeinzing over sterfelijkheid en de vergankelijkheid van het bestaan. Livgren liet zich inspireren door een regel uit een boek met Indiaanse poëzie: For all we are is dust in the wind. Deze gedachte wordt weerspiegeld in variaties als Just a drop of water in an endless sea. Het thema sluit aan bij oude wijsheden, zoals de Bijbelse passage uit Genesis 3:19 ("...want stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren") en de Japanse klassieker Heike Monogatari.
Muzikaal is het nummer opgebouwd rond een tweestemmige akoestische gitaarpartij, waarbij gebruik is gemaakt van de Nashville tuning. Dit geeft de illusie van een twaalfsnarige gitaar. De vingerzetting (Travis picking) zorgt voor een vloeiend en repetitief ritme, terwijl viool en altviool het geheel een melancholische kleur geven. De compositie in A mineur combineert eenvoud met emotionele diepgang.
Kansas werd opgericht in 1970 en combineerde Amerikaanse hardrock en symfonische rock. De klassieke bezetting bestond uit Kerry Livgren, Steve Walsh, Dave Hope, Phil Ehart, Robby Steinhardt en Richard Williams. Hun grootste successen behaalden zij in de jaren ’70 met de albums Leftoverture (1976) en Point of Know Return (1977). Hoewel de band later meerdere bezettingswisselingen kende, bleef Kansas actief en bracht zij studio- en livealbums uit, waaronder Always Never the Same (1998) met het London Symphony Orchestra en The Prelude Implicit (2016).
Ook trad de band meerdere keren op in Europa. Hun eerste optreden in Nederland vond plaats op 7 maart 1978 in het Congresgebouw in Den Haag, tijdens de Point of Know Return-tour, met Cheap Trick in het voorprogramma.
Dust in the Wind is hét bewijs dat een band soms juist met een eenvoudig en onverwacht nummer een gevoelige snaar kan raken. Wat begon als een vingeroefening groeide uit tot een tijdloze klassieker, die tot op de dag van vandaag wordt beschouwd als het muzikale visitekaartje van Kansas.
|
Vertaling Dust In The Wind Ik sluit mijn ogen, Hetzelfde lied, O, hou je niet vast, |
Tekst: Dust In The Wind I close my eyes Dust in the wind Same old song Dust in the wind Now don't hang on Dust in the wind Dust in the wind |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten