Gezalfd als een "supergroep" door de Britse muziekpers en het publiek voordat er zelfs maar een noot was gespeeld, was hun naam een manier om deze 'taart in de lucht'-verwachtingen op humoristische wijze te verlagen. In veel opzichten waren ze de anti-supergroep, allergisch voor singles en niet in staat om met succes om te gaan (Marriott was de grootste boosdoener).
Ze waren een albumband die sterk gericht was op het leveren van een explosieve, luide en rauwe live-ervaring, en een van de eerste outfits die experimenteerden met een twin-lead gitaargeluid.
Hun organische, pretentieloze mix van rock had een bluesy en soulvol randje, maar hun verhaal blijft er een van frustratie, niet van ongekend succes. Velen kennen de naam maar zijn niet bekend met de muziek, wat jammer is, aangezien er zoveel uitstekende Humble Pie-nummers zijn (naar mijn bescheiden mening).
Black Coffee
Oorspronkelijk geschreven door Tina Turner en opgenomen met haar man Ike, is deze soulvolle mix ook aangewakkerd door Joe Bonamassa en Beth Hart, en, meer recentelijk, Rival Sons. Geen enkele komt echter overeen met de cafeïnefixatie, intensiteit en fantastische opstelling van Humble Pie's vertolking, waarbij Marriott's zelfverzekerde, onvervalste vocale genialiteit uitstekend samenwerkt met The Blackberries (het achtergrondzangtrio).
Met dat authentieke R&B-geluid is het moeilijk om de groovy bas, de vette en warme Les Paul-klank en het enorme charisma dat bijdraagt aan dit feelgood-deuntje niet uit te melken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten