Influenced of course by the folk scene of the day, but also from as far afield as Edith Piaf, Kurt & Weill, jazz singer Blossom Dearie and her own mother Polly, herself a jazz singer, Melanie immediately caused a stir, a waif-like figure capable of unleashing a voice like a steamroller.
It was while attending an audition for a role in a dramatic production of the folk song “Barbara Allen” in 1967 that Melanie met Peter Schekeryk, who became her manager, producer and the following year, her husband. Initially intrigued, and then entranced by her songs and her distinctly unconventional approach to them, he introduced her to his employers, the production company Hugo and Luigi and Melanie made her recorded debut as backing vocalist on one of her own compositions, girl group Mommy’s recording of “Love In My Mind.”
Melanie joined Columbia Records later that year, releasing two singles - the signature “Beautiful People” and “Garden In The City” - before label head Clive Davis’s refusal to green light an album saw her depart and, in October 1968, sign with Buddah Records. Her debut album was released just two months later, but it was her appearance at Woodstock in August 1969 that heralded her breakthrough, taking the stage all but unannounced and completely unknown, but sweeping all before her.
The experience inspired Melanie’s first US hit, 1970’s “Candles in The Rain,” recorded with the Edwin Hawkins Singers. By that time, however, she had already scored hits in France, the Netherlands and Germany, markets which remained loyal throughout the remainder of her life - her final tour, in late 2022, took her back to the Netherlands.
Further hits followed, including “Peace Will Come,” “What Have They Done To My Song Ma,” “The Nickel Song,” and a raw cover of the Rolling Stones’s “Ruby Tuesday,” while Melanie was also in demand as a songwriter, receiving covers from the New Seekers, Ray Charles, Cissy Houston and even UK rockers Mott The Hoople. Since that time, some 200 different artists have recorded or otherwise revisited Melanie’s songs, including Billie Joe Spears, Nina Simone, Dead or Alive, Miley Cyrus, Alison Moyet, Morrissey, Queen Latifah and Kanye West.
Melanie’s star continued ascending. She was a regular on the festival circuit, performing at the Isle of Wight in 1970 and Glastonbury the following year. She was offered a role playing opposite Jim Morrison in a projected rock version of Othello and, in 1971, Billboard proclaimed her the year’s biggest selling female artist in the United States.
Growing frustration with Buddah’s marketing of her as “a cute little hippy girl,” however, saw Melanie break from the company to form her own Neighborhood Records - the first female-owned independent label in rock history.
“Brand New Key,” her first single for Neighborhood, topped charts across the world, including the United States; the accompanying Gather Me album, too, was a major hit. Both evidenced Melanie’s own dissatisfaction with the manner in which her music had been marketed in the past; both also demonstrated her deliberate withdrawal from the spotlight.
A follower of Meher Baba and lifelong advocate for world peace, 1972 saw Melanie make headlines when she placed her own career on hold to act as a spokesperson for UNICEF. The following year, she scrapped her projected next album when she opted instead to devote the time to her newborn daughter Leilah.
Coupled with albums of growing musical and lyrical intensity and complexity, such actions were seldom popular within the music industry. Early drafts of Melanie’s projected autobiography Naked include numerous examples of the obstacles with which she was confronted over the years. Her songwriting, too, is littered with her own take on the pitfalls that awaited women in the music industry in the sixties and 1970s - and which, she said recently, “still haven’t gone away. Not really.”
Melanie was an avid supporter, too, of naturopathy, vegetarianism and nature - published last year, her memoir Lake Days was a unique meditation on water, nature and a childhood spent reveling in the freedoms of both.
Content with being mistress of her own musical destiny, Melanie remained an independent artist for much of her career, creating such remarkable albums as Ballroom Streets (1978), Arabesque (1982), Am I Real Or What (1985), Precious Cargo (1991), Old Bitch Warrior (1995) and Ever Since You Never Heard Of Me (2010).
Melanie’s studio output slowed following the unexpected death of husband Peter in 2010. However, with their multi-instrumentalist son Beau Jarred well trained as a producer and arranger by his father, and daughters Leilah and Jeordie frequently accompanying her, Melanie continued playing live, recording, and regularly producing home concert specials for the delight of her vast internet audience.
In early January 2024, just weeks before her final illness, Melanie recorded a version of Morrissey’s “Ouija Board Ouija Board” for an upcoming tribute album; and Nine Inch Nails’ “Hurt,” for what would have been her 32nd studio album, a collection of covers tentatively titled Second Hand Smoke.
Among the other songs scheduled for the record, Radiohead’s “Creep,” the Moody Blues’ “Nights In White Satin” and Depeche Mode’s “Enjoy The Silence” all testified to Melanie’s career-long willingness to step out of line with her image. Poignantly, one of the final songs added to the running order was David Bowie’s “Everyone Says Hi.”
Even more significantly, a newly-inked deal with Los Angeles-based Cleopatra Records brought her entire post-Buddah career under one roof for the first time ever. Until the end, she was excitedly anticipating the full scale reissue program that is already underway with the appearance of her 1984 live album One Night Only. This long-overdue project will continue under the joint supervision of her children Leilah, Jeordie and Beau Jarred. Melanie’s legacy is in safe hands.
Melanie Safka - February 3 1947 - January 23 2024
CLEOPATRA RECORDS, INC.
www.CleopatraRecords.com
Translate in Dutch:
Melanie Safka, de ‘ongekroonde koningin van Woodstock’ en een van de meest significante en succesvolle singer-songwriters van de jaren zeventig, is op 23 januari 2024 overleden
Melanie, geboren op 3 februari 1947 in Astoria, New York, studeerde aan de American Academy of Dramatic Arts, terwijl ze tegelijkertijd een zangcarrière nastreefde in de koffiehuizen en folkclubs van Greenwich Village.
Beïnvloed uiteraard door de folkscene van die tijd, maar ook van ver weg als Edith Piaf, Kurt & Weill, jazz-zangeres Blossom Dearie en haar eigen moeder Polly, zelf jazz-zangeres, zorgde Melanie meteen voor opschudding, een waif-achtige figuur die een stem kan laten horen als een stoomwals.
Tijdens het bijwonen van een auditie voor een rol in een dramatische productie van het volkslied “Barbara Allen” in 1967 ontmoette Melanie Peter Schekeryk, die haar manager, producer en het jaar daarop haar echtgenoot werd. Aanvankelijk geïntrigeerd en vervolgens in vervoering gebracht door haar liedjes en haar duidelijk onconventionele benadering ervan, stelde hij haar voor aan zijn werkgevers, het productiebedrijf Hugo en Luigi en Melanie maakte haar debuut als achtergrondzangeres op een van haar eigen composities, meidengroep Mommy's opname van ‘Liefde in mijn gedachten’.
Melanie sloot zich later dat jaar aan bij Columbia Records en bracht twee singles uit - de kenmerkende "Beautiful People" en "Garden In The City" - voordat labelhoofd Clive Davis 'het groene licht gaf voor een album' haar deed vertrekken en in oktober 1968 tekende bij Buddah Records. . Haar debuutalbum werd slechts twee maanden later uitgebracht, maar het was haar optreden op Woodstock in augustus 1969 dat haar doorbraak inluidde, waarbij ze vrijwel onaangekondigd en volkomen onbekend het podium betrad, maar alles voor haar uit veegde.
Deze ervaring inspireerde Melanie's eerste Amerikaanse hit, 'Candles in The Rain' uit de jaren 70, opgenomen met de Edwin Hawkins Singers. Tegen die tijd had ze echter al hits gescoord in Frankrijk, Nederland en Duitsland, markten die de rest van haar leven trouw bleven - haar laatste tournee, eind 2022, bracht haar terug naar Nederland.
Er volgden nog meer hits, waaronder 'Peace Will Come', 'What Have They Done To My Song Ma', 'The Nickel Song' en een rauwe cover van 'Ruby Tuesday' van de Rolling Stones, terwijl Melanie ook een veelgevraagd songwriter was. , met covers van de New Seekers, Ray Charles, Cissy Houston en zelfs de Britse rockers Mott The Hoople. Sinds die tijd hebben zo'n 200 verschillende artiesten de liedjes van Melanie opgenomen of anderszins opnieuw bezocht, waaronder Billie Joe Spears, Nina Simone, Dead or Alive, Miley Cyrus, Alison Moyet, Morrissey, Queen Latifah en Kanye West.
Melanie's ster bleef stijgen. Ze was een vaste gast op het festivalcircuit en trad op op het Isle of Wight in 1970 en Glastonbury het jaar daarop. Ze kreeg een rol aangeboden als rol tegenover Jim Morrison in een geprojecteerde rockversie van Othello en in 1971 riep Billboard haar uit tot de best verkopende vrouwelijke artiest van het jaar in de Verenigde Staten.
De groeiende frustratie over Buddah's marketing van haar als 'een schattig klein hippiemeisje' zorgde er echter voor dat Melanie het bedrijf verliet en haar eigen Neighbourhood Records oprichtte - het eerste onafhankelijke label in de rockgeschiedenis dat eigendom was van een vrouw.
‘Brand New Key’, haar eerste single voor Neighborhood, stond bovenaan de hitlijsten over de hele wereld, inclusief de Verenigde Staten; Ook het begeleidende Gather Me -album was een grote hit. Beiden getuigden van Melanie's eigen ontevredenheid over de manier waarop haar muziek in het verleden op de markt was gebracht; beiden toonden ook haar opzettelijke terugtrekking uit de schijnwerpers.
Als volgeling van Meher Baba en levenslange pleitbezorger voor wereldvrede, haalde Melanie in 1972 de krantenkoppen toen ze haar eigen carrière in de wacht zette om als woordvoerder van UNICEF op te treden. Het jaar daarop schrapte ze haar geplande volgende album toen ze ervoor koos om de tijd te besteden aan haar pasgeboren dochter Leilah.
In combinatie met albums met een groeiende muzikale en lyrische intensiteit en complexiteit waren dergelijke acties zelden populair binnen de muziekindustrie. Vroege versies van Melanie's geprojecteerde autobiografie Naked bevatten talloze voorbeelden van de obstakels waarmee ze door de jaren heen werd geconfronteerd. Ook haar songwriting is bezaaid met haar eigen kijk op de valkuilen die vrouwen in de muziekindustrie in de jaren zestig en zeventig te wachten stonden - en die, zo zei ze onlangs, 'nog steeds niet verdwenen zijn. Niet echt."
Melanie was ook een fervent voorstander van natuurgeneeskunde, vegetarisme en de natuur. Haar memoires Lake Days , die vorig jaar werd gepubliceerd, was een unieke meditatie over water, de natuur en een kindertijd waarin ze genoot van de vrijheden van beide.
Melanie was tevreden met het feit dat ze de baas was over haar eigen muzikale lot en bleef een groot deel van haar carrière een onafhankelijke artiest. Ze creëerde opmerkelijke albums als Ballroom Streets (1978), Arabesque (1982), Am I Real Or What (1985), Precious Cargo (1991). ), Old Bitch Warrior (1995) en Ever Since You Never Heard Of Me (2010).
Melanie's studioproductie vertraagde na de onverwachte dood van echtgenoot Peter in 2010. Omdat hun multi-instrumentalistische zoon Beau Jarred echter goed was opgeleid als producer en arrangeur door zijn vader, en dochters Leilah en Jeordie haar regelmatig vergezelden, bleef Melanie live spelen en opnames maken. , en produceert regelmatig specials voor thuisconcerten tot grote vreugde van haar enorme internetpubliek.
Begin januari 2024, slechts enkele weken voor haar laatste ziekte, nam Melanie een versie op van Morrissey's "Ouija Board Ouija Board" voor een aankomend eerbetoonalbum; en 'Hurt' van Nine Inch Nails, voor wat haar 32e studioalbum zou zijn geweest, een verzameling covers met de voorlopige titel Second Hand Smoke .
Onder de andere nummers die op de plaat stonden, getuigden 'Creep' van Radiohead, 'Nights In White Satin' van de Moody Blues en 'Enjoy The Silence' van Depeche Mode allemaal van Melanie's bereidheid om haar hele carrière uit de pas te lopen met haar imago. Een van de laatste nummers die aan de startvolgorde werd toegevoegd, was treffend genoeg 'Everyone Says Hi' van David Bowie.
Nog belangrijker was dat een nieuw getekende deal met het in Los Angeles gevestigde Cleopatra Records haar hele post-Buddah-carrière voor de eerste keer ooit onder één dak bracht. Tot het einde keek ze opgewonden uit naar het volledige heruitgaveprogramma dat al aan de gang is met het verschijnen van haar livealbum One Night Only uit 1984 . Dit langverwachte project zal worden voortgezet onder de gezamenlijke supervisie van haar kinderen Leilah, Jeordie en Beau Jarred. Melanie's nalatenschap is in veilige handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten