Recensie: Mary Lane – The Real Mary Lane

Recensie: Mary Lane – The Real Mary Lane

Mary Lane – The Real Mary Lane
Format: CD – Digital / Label: Random Acts Media
Release: 2020 

Tekst: Fons Delemarre

i.s.m https://www.bluestownmusic.nl/

Wat een heerlijk, eerlijk geluid. Mary Lane is gewoon een old school blueszangeres op leeftijd (84), maakte haar eerste singletje in 1957 (!) en pas in 1997 verscheen haar album ‘Appointment with the Blues’.

Nu is er een nieuw album. Helaas een maxi-ep/mini-cd, want Mary Lane beperkt zich op ‘The Real Mary Lane’ tot vijf nummers. Zonde, zonde, zonde, want die vijf nummers smaken naar méér, véél meer. Gelukkig is vorig jaar ‘Travelling Woman’, een héél album (10 nummers) verschenen. De twee albums zijn te beluisteren via Spotify (en passen samen prima op één cd…).

Mary Lane is een oudgediende in de bluesscene van Chicago en heeft muziek gemaakt met grootheden als Howlin’Wolf, Elmore James en Junior Wells.
Buddy Guy zegt over haar: “Mary Lane is the last of the blues singers who came up from the South to Chicago. She is the real deal!” En Bobby Rush voegt er aan toe: “Mary Lane is way overdue for what she planned to do. She is making a statement for all the blues women. At 84 years old, she still has the guts to get out there and sing the blues. (…) She sounds like she is 33.”

De titel van haar meest recente albumpje is ‘The Real Mary Lane’ en wat mij betreft dekt die vlag volledig de lading. De blues op ‘The Real Mary Lane’ is ingetogener dan die op ‘Traveling Blues’.
Blazers ontbreken, gitaren spelen een dienende rol en ronken dus niet op de voorgrond. Ouderwetse blues is het, hier en daar soul-getint. De backing band doet wat ie moet doen: Mary Lane vakkundig ondersteunen, haar zang veel ruimte geven en ruimte laten. Gewoon to the point en lekker losjes, de begeleiding verzorgen.
Op track vier is er ruimte voor een ingetogen pianosolo en op dit nummer en op slotnummer Don’t Leave Me (I’m Gonna leave You) is plaats voor akoestische gitaarsolo’s.

De uitstraling is vergelijkbaar met de muziek die Johnnie Johnson, de pianist van Chuck Berry, maakte aan het eind van zijn carrière. Eerlijk, geen fratsen: “What you hear is what you get”.
Productionele trucs ontbreken totaal, en dat is een verademing in een tijd waar down-to-earth zang vaak ver te zoeken is op nieuwe albums, waar galm, auto-tune en wat dies meer zij, de klank van de zang voor een groot deel bepalen.

Tracks:
01. I Don’t Want Nobody Else
02. Real Good bad feeling
03. It Don’t Make No Difference
04. I want You Near
05. Don’t leave me (I’m Gonna leave You)

Website: Mary Lane