 |
| The Damned Few met van links naar rechts drummer Piero Sestu, gitarist Michiel Jansen, bassist Chris van Wilsum en zangeres Dion Legebeke. © William Kemperman |
een zielloze aaneenschakeling van beats en elektronische foefjes, als het aan gitarist Michiel
Jansen (27) en zangeres Dion Legebeke (18)
Aan lieve stemmetjes doet de vocaliste uit Dalmsholte niet. Ze moet het hebben van haar power
en de blues. Ondanks haar jonge leeftijd klinkt Legebeke rauw en doorleefd. De strot past bij het
zompige, ongepolijste gitaargeluid van haar bandmaat. The Damned Few is in veel opzichten een
diepe duik in een muzikaal verleden. De jaren zestig en zeventig vooral. Een historie,
gedomineerd door illustere namen als Led Zeppelin, Black Sabbath en Jimi Hendrix. Stevige,
echte muziek in een retrojasje, met veel ruimte voor improvisatie.
De band bestaat nu ongeveer een jaar, denk ik zegt Jansen. De wortels van The Damned Few
liggen in Haarle. De snarenplukker komt er vandaan, muziekschoolhouder en drummer Piero
Sestu is zijn voormalige buurman en de zangeres is er vaak te vinden, vanwege haar Haarlese
vriend. Bassist Chris van Wilsum woont in Enschede. Met z'n vieren zijn ze er op gebrand om
organische, bluesy hardrock te spelen. Dion en ik schrijven de meeste muziek en teksten. Daar
spenderen we momenteel de meeste tijd aan. Zo nu en dan spelen we live, maar we willen
eigenlijk eerst een fatsoenlijke set liedjes bij elkaar pennen. Nu vullen we onze vijf of zes eigen
songs op het podium met wat covers. Alle muziek van nu lijkt te veel op elkaar.
Michiel Jansen (27)
Behoefte aan retro-rock
Toch denken de bandleden dat er zeker tegenwoordig behoefte is aan de retro-rock van The
Damned Few. De groep is niet het enige gezelschap die zich op de kracht van de gitaarriff heeft
gestort. Zweedse bandjes als Blues Pills en Graveyard en de Nederlandse groepen Death Alley en
Dool doen het momenteel in heel Europa erg goed met vergelijkbare klanken. Het lijkt wel alsof
er binnen de muziekwereld weer een soort tegenbeweging opkomt. Na de progressieve rock uit
de jaren zeventig kreeg je immers de punk en na alle keyboardmuziek uit de jaren tachtig en
glamrock kreeg je de grunge.
Veel muziekliefhebbers zijn de popmuziek van nu ook zat en willen
terug naar sobere rockmuziek met echte instrumenten. Zonder beats en liedjes waar geen echt
instrument aan te pas komt, zegt een strijdvaardige Jansen. Alle muziek van nu lijkt veel te veel
op elkaar. Het gaat nergens de diepte in. Jammer Er is op meer vlakken een hang naar vroeger.
Er is op meer vlakken een hang naar vroeger. Zo is vinyl op het moment weer heel erg in", zegt
Legebeke. Zij kan het weten. Al jaren bouwt ze aan een eigen platencollectie. Als ze wat leuks
tegenkomt, neemt ze het mee. Zeker als het befaamde rock- of metalklassiekers betreft. Zingen
doet de Dalmsholtense al zo lang als ze zich kan herinneren. Daar ben ik toevallig
achtergekomen, terwijl ik haar toch al een tijdje kende. Maar toen ze eenmaal in The Damned
Few zat, ging het snel. Zij heeft de stem die we nodig hebben. Toen ik haar wat partijen
opstuurde om in te zingen, kwam ze terug met een nummer dat gewoon helemaal af was.
Talentenjachten
De groep hoopt de songs op termijn te bundelen voor een ep. Met dat studiomateriaal wil het
gezelschap optredens in de wacht slepen. En eventueel meedoen aan talentenjachten. De Grote
Prijs bijvoorbeeld of de Wraak van Salland. Dat geeft toch naamsbekendheid.
Tot die tijd willen de bandleden vooral lekker verder klooien. Improviseren, psychedelische
stukjes spelen met hier en daar ruimte voor een ragstuk of een gevoelige passage. Het
belangrijkste vind ik dat wij onze energie op het publiek kunnen reflecteren. Dat is het
voornaamste
Bron: Tubantia.nl Dion Legebeke.
Foto: © William Kemperman
William kemperman start met doe het zelfzaak en sociaal werkproject in Haarle
