Alquin is een Nederlandse progressieve rockband die in 1971 werd opgericht in Delft. De band vond zijn oorsprong onder een groep studenten van de Technische Hogeschool Delft (het huidige TU Delft), die hun gedeelde passie voor muziek tot leven brachten. De oorspronkelijke bezetting bestond uit Ferdinand Bakker (gitaar en viool), Dick Franssen (toetsen), Ronald Ottenhoff (saxofoon en dwarsfluit), Job Tarenskeen (saxofoon, percussie en zang), Hein Mars (basgitaar) en Paul Weststrate (drums).
In 1974 kreeg de band te maken met een verandering in de bezetting. Paul Weststrate moest, na een jaar uitstel, begin 1975 alsnog in militaire dienst. Zijn vertrek werd opgevangen door Job Tarenskeen, die ook drumervaring had. Daarnaast werd Michel van Dijk aan de band toegevoegd, een vriend van Paul die hij via zijn zus kende. Michel had al eerder indruk gemaakt met zijn optredens in bekende bands als Les Baroques, Ekseption en Brainbox. Zijn krachtige, veelzijdige stem gaf Alquin een nieuw muzikaal gezicht en speelde een belangrijke rol in hun verdere ontwikkeling en herkenbaarheid.
%3Aformat(jpeg)%3Amode_rgb()%3Aquality(90)%2Fdiscogs-images%2FR-1396979-1536960577-6603.jpeg.jpg&f=1&nofb=1&ipt=7993bc2cb35fc9ce46d7a3733c5654aa7c5945350a7abb71e66ddb1fb643b77a)
In deze vernieuwde samenstelling nam Alquin in december 1974 hun derde elpee Nobody Can Wait Forever op. Het album verscheen begin 1975, rond de tijd dat Paul Weststrate net met pijn in het hart de band had verlaten. Ondanks deze wisseling in de gelederen betekende dit album een belangrijke stap in de muzikale groei en het succes van Alquin.
Het debuutalbum Marks (1972) werd positief ontvangen en vestigde direct de naam van Alquin als een van de meest vernieuwende bands in Nederland. De plaat bood een boeiende mix van rock, jazz en progressieve elementen. Hun tweede album, The Mountain Queen (1973), bouwde hierop voort met meer complexe composities en indrukwekkende instrumentale prestaties.
Persoonlijk kwam ik in aanraking met de band toen mijn zus het derde album, Nobody Can Wait Forever (1975), in huis haalde. Dit album markeerde een belangrijke stap in de ontwikkeling van Alquin. Een van de meest opvallende nummers op deze plaat is "Wheelchair Groupie", een track die al snel uitgroeide tot een van de bekendste en meest geliefde nummers van de band. In de jaren die volgden verscheen het dan ook op diverse Nederpop-verzamelalbums.
"Wheelchair Groupie" onderscheidt zich door zijn pakkende melodie, indringende tekst en de karakteristieke saxofoonpartijen van Ronald Ottenhoff. Het nummer vertelt op intrigerende wijze het verhaal van een groupie in een rolstoel, een onderwerp dat zowel ontroert als fascineert. De combinatie van progressieve rock en jazzy invloeden laat duidelijk horen waarom Alquin uniek was in het Nederlandse muzieklandschap.
In de tweede helft van de jaren ’70 kende de band meerdere bezettingswisselingen. Hoewel er nog twee albums volgden – Best Kept Secret (1976) en Crash (1977), had de band moeite om het succes van de eerdere jaren vast te houden. Uiteindelijk besloot Alquin in 1977 te stoppen, na hun afscheidsconcert in Paradiso, Amsterdam.
Alquin blijft een belangrijke naam in de Nederlandse rockgeschiedenis. Hun muziek spreekt nog altijd tot de verbeelding van liefhebbers van progressieve rock en jazz. Wheelchair Groupie geldt als een tijdloze klassieker en vormt een blijvend bewijs van het muzikale vakmanschap en de artistieke veelzijdigheid van deze bijzondere band.
Songtekst;
She moved her chair up to the stage
Her Hasselblad was on her knees
Watch her eyes, shelookes so happy
And see her smile, oh I know it’s not for me
Wheelchair groupie
Oooooh, wheelchair groupie
Her wonderboy came down the stairs
With silver pants and golden hair
Watch her eyes, she lookes so happy
And see her smile, oh I know it’s not for me
Wheelchair groupie
Oooooh, wheelchair groupie
Watch it . . .
Vertaling;
Ze schoof haar stoel naar het podium
Haar Hasselblad (fotocamera) lag op haar knieën
Kijk naar haar ogen, ze ziet er zo blij uit
En zie haar glimlach, oh ik weet dat die niet voor mij is
Groupie in een rolstoel
Oooooh, groupie in een rolstoel
Haar wonderboy kwam de trap af
Met zilveren broek en gouden haar
Kijk naar haar ogen, ze ziet er zo blij uit
En zie haar glimlach, oh ik weet dat die niet voor mij is
Groe\upie in een rolstoel
Oooooh, groupie in een rolstoel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten