Heeft Blue Grass eigenlijk ook een Sallandse variant?

Heeft Blue Grass eigenlijk ook een Sallandse variant?  Door Harrie Kiekebosch  Foto Album fotosbluesrock.nl Tim Knol en zijn Blue Grass Boogie Men brachten maandag grass, cajun, folk naar Ribs en Blues. Wat een feest. Heeft Salland ook zulke muziek in zijn cultuur zitten? Tim Knol and the Blue Grass Boogiemen speelden bluegrass: rauwe, snelle snarenmuziek uit de Appalachen in Amerika. Muziek met wortels in het boerenleven, doordrenkt van heimwee, geloof, verlies en hoop......►►►

Tim Knol en zijn Blue Grass Boogie Men brachten maandag grass, cajun, folk naar Ribs en Blues. Wat een feest. Heeft Salland ook zulke muziek in zijn cultuur zitten? 

© Harrie Kiekebosch 

 

Tim Knol and the Blue Grass Boogiemen speelden bluegrass: rauwe, snelle snarenmuziek uit de Appalachen in Amerika. Muziek met wortels in het boerenleven, doordrenkt van heimwee, geloof, verlies en hoop. Ook cajun, folk en americana klonken het terrein over — allemaal stijlen die iets gemeen hebben: ze zijn diep geworteld in een streek, een cultuur, een gemeenschap.

Maar wat maakt die stijlen nou zó lokaal?

Bluegrass: boerentrots en banjo

Bluegrass ontstond in het zuidoosten van de Verenigde Staten. De stijl is genoemd naar The Blue Grass Boys, de band van Bill Monroe. Het is akoestische muziek, vaak gespeeld op mandoline, banjo, gitaar, viool en contrabas. De teksten gaan over het leven op het land, verloren liefdes, drank, God en familie. Het ritme is snel, de samenzang ijl en gelaagd. Bluegrass is eigenlijk de boerenrock van de Appalachen.

Cajun: Frans in de moerassen

Cajunmuziek komt uit Louisiana en is afkomstig van Franse kolonisten (de Acadiërs), die in de 18e eeuw uit Canada verdreven werden. Ze vestigden zich in de moerassen van het zuiden van de VS. De cajuns namen hun accordeons en vioolmuziek mee, zongen in een dialect dat dicht tegen het Frans aanzit, en creëerden een stijl vol energie, melancholie en dansbaarheid. Typisch voor dorpsfeesten, maar ook voor verdrietige herdenkingen. Cajun is eigenlijk wat je hoort als je in een houten schuur midden in de bayou een bruiloft viert.

Folk: het verhaal van gewone mensen

Folk is een wat bredere term. Het verwijst naar volksmuziek: liedjes die van generatie op generatie doorverteld worden. Denk aan Bob Dylan, Joan Baez of Woody Guthrie. In Europa vinden we het in Ierse fiddlemuziek, Engelse ballades en Scandinavische klanken. Folk is vaak politiek, vaak poëtisch, altijd verhalend.

En Salland dan?

Als we dit soort lokale stijlen zo bekijken, dan is de vraag onvermijdelijk: wat zou dan inheemse Sallandse muziek zijn?

Misschien de liederen van boeren die zingend de koeien melken. De klanken van de midwinterhoorn, of de dansmuziek op harmonica van een bruiloft in het buurtschap. Denk aan smartlappen in het Sallands dialect, of volksliedjes die op kermissen werden gezongen. Misschien zelfs de meerstemmige samenzang in de kerk, op het ritme van de orgeltrappers.

Of neem de boerenrock: Normaal, Boh Foi Toch, Mooi Wark — allemaal bands die voortkomen uit het platteland, met teksten in dialect, over het leven op het land, over zuipen en werken, over liefde en verlies. Misschien is dat wel ónze bluegrass. Boerenrock als volksmuziek van nu.

Lokale muziek is nooit een stijl, maar een stemming

Wat bluegrass, cajun, folk én Sallandse muziek gemeen hebben? Ze ontstaan niet in studio’s, maar op erven, onder keukentafels, bij een kampvuur of op het dorpsplein. Ze gaan over het leven zoals het is: hard werken, weinig woorden, veel gevoel.

Tim Knol en de Blue Grass Boogiemen brachten dus lokale muziek. Alleen is het in plaats van Salland afkomstig uit Kentucky. De bluegrass van Salland? Dialect, verhalen over het land, het leven en het lijden, een stevige borrel en muziek die niet gelikt hoeft te zijn maar waarachtig. Als iemand die stijl bij elkaar brengt — met accordeon, banjo, harmonica en verhalen uit het veld — dan is dat de bluegrass van Salland.