Zittend aan een hoektafeltje in een café, lichten Benjamin Tods ogen op als hem gevraagd wordt hoe het is om eindelijk geluk te omarmen en liefde te accepteren. Met een lichte grijns nipt hij aan zijn koffie en leunt achterover, met één arm nonchalant en comfortabel over de stoel gedrapeerd.
"Ik begin me een beetje aan te passen aan mijn leeftijd, mezelf toe te staan om gelukkig te zijn," zegt de 33-jarige. "Jarenlang heb ik mezelf en de mensen om me heen in een hoop onnodige duisternis gelokt. En nu heb ik geleerd hoe ik genegenheid kan geven en ontvangen — het heeft geholpen om veel delen van mezelf te helen."
Tods houding is een verademing vergeleken met zijn gebruikelijke stijve houding met zijn armen over elkaar, dit doordringende gevoel van angst en onderzoek naar wat voor problemen er op de loer liggen. De ontspannen, kalme uitstraling is een teken van een mens die levenslange persoonlijke demonen heeft overwonnen, iemand die eindelijk is bevrijd — niet alleen in zijn persoonlijke leven, maar ook in zijn muziek.
"Deze laatste plaat is zo ongewoon voor wat ik doe," zegt Tod. "Het is bijna een album vol wrok, om te bewijzen wat ik kan doen als schrijver in welk medium ik ook stap."
Het album, getiteld Shooting Star, baant een nieuw creatief pad voor Tod, een legendarische singer-songwriter en frontman van Lost Dog Street Band. De zelfverklaarde "eigenaar van ellende", Tod, vindt zichzelf transcenderend in een leven van dankbaarheid, geduld en stabiliteit.
"Mensen evolueren en veranderen. Je groeit als persoon," zegt Tod. "Als je gezonder wilt worden, moet je je doelbewust gaan gedragen als een gezond persoon. Je moet om je heen kijken en je aanpassen aan die dingen — als je je identiteit niet verandert, is het moeilijk om jezelf te veranderen."
Voor deze laatste solo-onderneming haalde Tod een aantal van Nashville's beste artiesten binnen om countrygoud te creëren. Verschuivend van zijn kenmerkende sombere toon van strijd en overleving, stralen Tod en zijn kolenvuurkeel een gevoel van helderheid en nieuwe beginpunten uit in het aangezicht van tegenspoed. Het resultaat is dit intrinsieke, muzikale kruispunt — meer Hank Williams dan Bob Wills, meer Marty Stuart dan George Jones.
"Het grootste deel van mijn carrière is lasergericht geweest op poëtisch, indringend songschrijven in voornamelijk een folktraditie." zegt Tod. "Ik wilde mezelf en de industrie bewijzen dat ik met gemak een elite countryplaat kon schrijven. Hoe dan ook, als ik dat doel niet bereikte, kwam ik er zeker dichterbij dan wie dan ook op de popcountryradio."
De inspiratie voor het project kwam in de zomer van 2022, toen Tod het openingsnummer "I Ain't The Man" schreef. Vanaf dat moment werd het deze meedogenloze, interne dorst voor Tod om "zich voor te stellen wat ik allemaal zou kunnen doen binnen een genre dat net buiten mijn comfortzone lag."
Met een dikke draad van honkytonk erin verweven, laat het album vingerafdrukken achter op schijnbaar elke stijl van country, van outlaw tot red dirt, folk tot indie, waarvan het hoogtepunt een gelukkig verwelkomde uitdaging voor Tod was - de ethos van zijn leven en carrière op dit punt schreeuwde luid "obstakels zijn kansen."
Shooting Star is ook een moment waarop Tod zijn cirkel rondmaakt. Hij groeide op in Music City en bevond zich midden in het ruige Lower Broadway. Hij speelde op straathoeken en speelde voor een paar centen liedjes van Woody Guthrie en Jim Ringer. En werd uit Robert's Western World of Layla's Honky Tonk getrapt "vaker dan de meeste vaste gasten voor hun twintigste."
"Toen ik opgroeide op Lower Broad, kwamen de invloeden die ik kreeg pas later in mijn leven," zegt Tod. "Die sound lag altijd op het puntje van mijn tong, maar het was pas zo'n vijf of zes jaar geleden dat ik weer terugging naar mijn roots, weer echt naar country ging luisteren en genoot van honkytonk — deze plaat voelt als thuiskomen."
Tod ziet Shooting Star als een weerlegging van de huidige stand van zaken, ten goede of ten kwade, van zijn geboortestad Nashville en van de muziekindustrie zelf. De LP met 10 nummers verwijst naar het gouden tijdperk van countrymuziek. Het is het nemen van "drie akkoorden en de waarheid" en jezelf daadwerkelijk houden aan die normen van kwetsbaarheid en authenticiteit.
"Ik wil muziek maken die mensen op een persoonlijke basis helpt, om hun eigen trauma's en problemen te verwerken, om hun families, zichzelf en hun gemeenschappen beter te dienen," zegt Tod. "Als maatschappij moeten we ons hervormen naar onze geest. En mijn bedoeling is om mensen terug te leiden naar hun geest - geest, lichaam en ziel."
Als reflectie op de lange, moeizame weg naar waar hij nu stevig staat, erkent Tod zijn wervelende, onstabiele verleden. Maar de troubadour doet dat met pure intentie, en stort zich halsoverkop in dit ongeschreven hoofdstuk van mogelijkheid en doel.
"Op dit moment ben ik erg enthousiast over de toekomst en erg dankbaar," zegt Tod. "Ik heb ongelooflijk hard gewerkt en veranderingen in mijn leven aangebracht — ik word de persoon die ik al jaren wil worden."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten