Release date: Friday, March 8th 2019
Palmer’s talenten als pianiste worden vaak onderschat, maar komen op dit album weer nadrukkelijk naar voren. Ditmaal op uitgeklede, maar grootse wijze en dat is een duidelijk verschil ten opzichte van de twee voorgaande albums. Met zijn arrangementen, die gebaseerd zijn op de motieven van de nummers, heeft Jherek Bischoff een soort muzikale intermissies tussen elke track heeft gecreëerd.
There Will Be No Intermission opent met het epische The Ride, een nummer dat Palmer schreef met hulp van haar patrons die persoonlijke commentaren gaven over angst en verdriet en zo een emotioneel momentopname van haar community vormt. Het thema ‘de dood’ komt ook terug op A Mother’s Confession, en Machete, dat ze schreef als ode aan haar goede vriend Anthony die overleed aan kanker. Op het nummer Voicemail For Jill verhaalt ze over een ander soort dood, over een telefoontje naar een vriendin op weg naar een abortuskliniek. Op de eerste single Drowning in the Sound, dat ook werd geschreven op basis van de reacties op haar blog, verkent Palmer de verborgen connecties tussen politieke onrust, de niet aflatende onzekerheid over Hurricane Harvey (veel van haar fans moesten huis en haard verlaten de dag voor het nummer werd geschreven), klimaatverandering, internet-haat en, bizar genoeg, Taylor Swift. Het is een van de meer rijkelijk geproduceerde nummers op het album.
Somber, maar jubelend laat Amanda Palmer met There Will Be No Intermission nog meer kanten van haar toch al zo grote en diverse talenten zien. Ze heeft op ingenieuze en wonderlijke wijze humor, tranen, bekentenissen en niet verhullende persoonlijke pijn verweven tot een album dat mismoedig en naargeestig had kunnen zijn, maar dat herkenbaar, helend en inspirerend is geworden.
For more information:
www.v2benelux.com
|
